Josep Maria Margall: “You have to follow the leader”

23 oktober 2011

 

“Je moet de leider volgen.” Een krachtige en kernachtige waarheid uit de mond van 187-voudig Spaans international Josep Maria Margall, aan het eind van een memorabele avond in Gollem’s Proeflokaal in Amsterdam. Een uitstekende Belgische eet- en drinkgelegenheid, alwaar op een mooie herfstavond een aantal Europese basketball-legenden en verdienstelijke non-legenden elkaar treffen om herinneringen te delen aan het mondiale basketball van de jaren zeventig, tachtig en negentig. Maar ook om te spreken over de ontwikkeling van jeugdbasketball in Nederland.

Vijfhonderdzesenveertig verzamelde interlands levert deze bijeenkomst van de bestuursleden van de Stichting Ontwikkeling Jeugd Basketball (SOJB) en de leden van hun Raad van Advies op. Honderdzevenentachtig Spaanse van Josep Maria Margall, 148 Nederlandse van Ton Boot, aangevuld met de 120 van Okke te Velde en 91 van Inge van der Veen. Het totaalaantal zal buiten de Apollohal zelden tot nooit gehaald zijn.

 

Josep Maria Margall is de recordhouder; daar kan ik met mijn welgeteld vier minuten eredivisie-ervaring en niet eens één wedstrijd voor een rayonselectie in de verste verte niet tegenop. Gelukkig weet ik wel het één en ander over top- en flop- en allerlei andere soorten basketball, maar ook over de Nederlandse volksaard.

“Weet je”, zeg ik tegen Josep, “wij Nederlanders zijn zo eigenwijs. Dat zie je ook in het basketball. Wij zeggen altijd: ja, maar…”

“Si, pero…”, lacht de intens aardige Margall zijn tanden nog maar eens bloot. “Yes, but…”, vertaalt hij maar meteen.

“’Si, pero…’ kan ook goed zijn”, relativeer ik.

“That’s true, but in the end, you have to follow the leader. There has to be a leader, who decides what’s going to happen.”

Die zo simpele en ware opmerking van Margall zet me aan het denken. Wie is eigenlijk de leider in het Nederlandse basketball? Ik zou het niet weten. We hèbben geen leider volgens mij. Waarheen moeten we dan gaan? Een leider. Klinkt best eng. En Grote Leider al helemaal. In Noord-Korea hebben ze er één, zo’n Grote Leider der Lijdenden. “Ja, maar… si, pero…. zo’n leider willen we toch helemaal niet?” Nee, zo’n leider willen we niet. Maar de vacature voor de ‘verlichte dictator’ die Ton Boot steeds voor zich heeft gezien, had natuurlijk allang uitgeschreven moeten worden. Ondertussen polderen we pruttelend en ploeterend verder. En proberend.

Josep Maria Margall, technisch adviseur van onze stichting, is op uitnodiging van het organiserende BC Apollo naar die prachtige sporthal met dezelfde naam gekomen om de allereerste Nederlandse editie van zijn befaamde schotkamp te verzorgen. Zijn ‘Campus de Tir’, of ‘Campus de Tiro’ zoals het buiten Catalonië heet.

Vijf dagen lang wordt Josep bijgestaan door twaalf Nederlandse trainers van negen verschillende clubs uit heel Nederland. Uit de regio: BC Apollo, ProBuild Lions, Waterland. Maar ook van verder weg: Cangeroes, Hoppers, ZZ Leiden, Rotterdam Basketball, Grasshoppers. En van nòg verder weg: Jack & Jones Assist Assen, BC Vlissingen. De vertegenwoordiger van die laatste club, Rakhes Angnoe, staat telkens om half vijf ’s ochtends op om erbij te kunnen zijn. De trainers werken met vijftien deelnemers tussen de 14 en 17 jaar, afkomstig van verenigingen als BC Apollo, Lokomotief, U-Ball, Hoofddorp, ZZ Leiden. Deelnemers die allemaal hun schottechniek willen verbeteren. Begeleid door trainers die hun kijk daarop willen verbreden.

Een paar reacties.

– “Fantastico.”

– “Margall is een deskundige en een perfectionist!! De moeite meer dan waard!!”

– “Margall is zo ongelooflijk goed! Huidige NBA-spelers komen in de zomer bij hem langs om weer even schot snuif te nemen….niet voor niets!”

– “Onwaarschijnlijk dat het mogelijk was. Veel geleerd!”

– “Ik begrijp niet waarom de bond dit soort clinics niet organiseert. Dit hebben alle Nederlandse trainers nodig.”

– “Margall: een topper als basketballer en mens…”

Topper Margall geeft tussendoor dus ook nog acte de présence in Gollem’s Proeflokaal voor een uniek samenzijn. (Ja, ’t is dezelfde Gollem van de Lord of the Rings, en dat kereltje met zijn vissenogen brouwt nog verukkuluk bier ook…) Het eerste deel van de avond vliegen de anekdotes in het rond.

Josep spreekt met het grootste respect over een Nederlandse speler die niet normaal kon schieten: “Kees…” hoe heette hij ook al weer… “Kees… Aker… boem!” Reden voor Ton Boot om op te scheppen over de minstens zo geweldige schutterskwaliteiten van Okke, de huidige voorzitter van onze stichting. Die 50 punten die hij er ooit met het grootste gemak in peerde tegen Rusland, die waren toch niet normaal? Ton haalt natuurlijk ook de Europacup 2-finale van 1979 naar boven, waarin hij als coach met EBBC Den Bosch slechts tien punten verwijderd bleef van een absolute stunt tegen Gabetti Cantu. En de halve finale van de Korac Cup in 2001, waarin zijn Amsterdam Astronauts over twee wedstrijden hun meerdere moesten erkennen in Unicaja Malaga.

Dat was het laatste Nederlandse succes in het Europese basketball, inmiddels dus al meer dan tien jaar geleden. Maar de anekdote waar niemand aan kan tippen komt natuurlijk van Margall. Tien augustus 1984, The Great Western Forum, Inglewood, California. De Olympische basketballfinale tussen de Verenigde Staten en Spanje, eindstand 96-65. Michael Jordan, Patrick Ewing, Chris Mullin & consorten tegen mannen als Andrés Jimenez, Fernando Romay, Juan Antonio Corbalán, Ignacio Solozábal, Juan Antonio San Epifanio en… Josep Maria Margall.

“Ik zette mijn elleboog in Patrick Ewing om vrij te komen. Ik zette mijn elleboog in Michael Jordan. Er gebeurde niets. Ze bleven gewoon staan. Zó sterk… Ik wist niet wat me overkwam. Alleen als Chris Mullin me verdedigde, kon ik nog iets doen. Jordan was toen 21. Ik was 29. We hadden geen kans.”

Martijn Bos van Trainingscentrum Helena, onze ‘fysiek adviseur’ zeg maar, heeft ook nog een mooie uitspraak. Hij weet als geen ander dat je fysiek goed in elkaar moet zitten om een meesterschutter te kunnen zijn zoals Josep en Okke. Vooral ook het onderstel is belangrijk. “Je kunt geen kanon afschieten vanaf een rubberboot.”

Later op de avond gaat het zoals gezegd vooral over de stand van de sterren onder de Spaanse en Nederlandse basketballhemel.

“Weet je”, zegt Margall, “we hebben in het Spaanse nationale basketball twintig toppers. Meer niet. De top is niet breed. Maar we bereiken veel. Ook de Spaanse nationale jeugdploegen doen het goed en zorgen voor doorstroom van onderaf. Maar meer dan twintig toppers hebben we niet.” Dat biedt perspectief. Spanje wil meer, wij in Nederland zouden de basketballgod op onze blote knieën danken voor twintig internationale toppers. Zullen we beginnen met tien? Moet toch kunnen? Laten we NU beginnen, dan zijn we over vijftien jaar misschien zover. De hoop wordt gevoed door Margall, de ambitie aangewakkerd.

“Ik denk echt dat Nederland kans maakt het Olympisch basketballtoernooi van 2028 te halen. Nederland heeft de potentie om vele grote basketballers voort te brengen. Groot in lengte en in daden. Als ik hier over straat loop, zie ik zó veel lange mensen… Wat ze in Spanje ‘lange mensen’ noemen, zijn hier de mensen van gemiddelde lengte.”

Josep weet ook dat veel Spaanse basketballers graag in Nederland vertoeven en hier ook graag zouden wonen. Vanwege de goede leefomstandigheden en de goede sociale voorzieningen. Maar ja, dat geweldige Spaanse basketball, wie zou dat nu willen opgeven… Josep Maria Margall misschien? Als sympathiek verlicht dictator van het Nederlands basketball? Ach, ik dagdroom maar wat. Voorlopig ben ik al blij als hij een paar keer per jaar hier is. Hebben we in ieder geval, al is het maar steeds voor even, een sterke leider die we kunnen volgen. En tussendoor zijn telefoon en Facebook geduldig. Onvoorstelbaar wat er allemaal gebeurd is nadat een jonge Nederlandse jeugdtrainer, Brord Brugman, heel brutaal kwam binnenvallen in Badalona met de mededeling dat hij nu toch echt een jaartje stage kwam lopen aan de zijde van Josep Maria Margall. You have to follow the leader.

Ja, maar…? Si, pero!